Öyle çok sevip sevilmemiştim ki, içim acımıştı..
Seni sessizce sabırla sevişime senin dışında herkes şahittir, en başında ise Allah şahit.
En güzel acımsın sen benim, geçmeyen, geçmesini istemediğim. Senin acın bile güzel.
Bir gülüşüne aldanıp asla affetmeyeceğim seni.
Her kalp kendi mucizesini bekler.
İnsanlar bazen oturduğu dalın en ucuna gitmeye cesaret edebilmeli ve hatta bindiği dalı kesebilmeli.
Bazı şeylerin olabilme ihtimali hiç yok. Bu canımı yakıyor.
Keşke beni senden vazgeçmek zorunda bırakmasaydın.
“Kimsenin hikâyesine gülme! Yol uzun. Daha senin ki bitmedi…”
Kaybettikten sonra değil, kaybetmeden önce kıymet bilin..
Bırak hiçbir şeyin farkında olmadığını sansınlar..
Kime değer vereceğinizi çok iyi seçmelisiniz, yoksa yine kaybettiğinizle kalırsınız.
İnsan seviyorum dediğini paramparça etmesiyle meşhurdur.
Ne Eylül’ün gelmesi ne de baharın bitmesi… Senin bir üzgün bakışın etmez.
Her yalnızlığımda seni andım. Her anışımda yine sana kandım.
Gittiğin gün bittiğim gündü..
Bazı yalanlar güzel bazı gerçekler acıymış. Ayrılık hepsinden de betermiş…
Seni anlata anlata bitiremediğim insanlara sonra bir de beni sebepsiz terk edip gidişini anlatmak zorunda kaldım.
Vazgeçmek ayrı şey, yorulmak ayrı şey…
Şimdi şöyle; sen ölmüşsün, ben mezarına gelincikler dikiyorum. Bundan sonrası bir ölünün bir ölüye merhamet duyması.
Keşke mesafeler cayır cayır yansa…
Gözümdeki değerini kendi kendine sildiğin için teşekkürler. Ben seni başka türlü silemezdim.
Senin güldüğün, benim defalarca öldüğüm bir fotoğrafın var.
Bir şeye ihtiyacın olursa söyle demiştin. Sana ihtiyacım var..
Mutlu olmalısın. Ayrıldığımıza değsin..
Ne kadar zaman geçerse geçsin, ben hala beni bıraktığın yerdeyim..
Bazen dalıp gidiyorum bırakıp gittiğin güne..
Hayatında öncelik olmadığınız kişinin hayatında seçenekte olmayın..
Bazı şeylerin olabilme ihtimali hiç yok. Buda canımı çok yakıyor..
Mutlu olmalısın. Ayrıldığımıza değsin..
En kötüsü de bir daha seninle hayal kuramayacağız..
Senden sonra anlamını yitirdi her şey..
Ben umudumu hiç bir zaman yitirmedim.
Bir bakışın bir gülüşün bana hayatın yaşanılabilir olduğunu öğretti.
Bilirsin güneşte uzakta ay’da ama hiç bir günün güneşsiz hiç bir gecen ay’sız olmaz..
Canım çok yandı, en acısı da canımı, bir zamanlar canım kadar sevdiğim yaktı..
Neden ben üzülüyorum ki, bu ilişkide kaybeden sensin..
Yanlış insanlar için uykusuz kalmışız..
Ben sana güvenince kendimi dağa yaslanmış gibi hissediyordum yanıldım, meğer sen uçurummuşsun ve ben bunu göremedim..
Sen seviyorsun o anlamıyor değil, o başkasını seviyor sen anlamıyorsun…
Sevmiyorum artık, bayram etsin papatyalar.
Seni öldürmüş ama mezarına çiçek bıraksa affedecek gibisin..”
“Uğruna öldüğüm insan, cenazeme gelmedi.
Bir şarkının nakaratında aklına geleyim.. Unutama beni..
Hala bir yerlerde bir şeyler için mücadele veriyorsam, bil ki artık senin için değil.
Her ayrılık biraz da intihardır..
Sol yanıma koyduklarımdan sağ çıkamadım.
Bir insan tanıdıkça sever ya, ben tanıdıkça nefret ettim senden..
Bazı yaralar vardır ki kapanmış olsalar da, dokununca sızlar…
Başımın ağrısına mı ağlayayım?
Kalbimin ağrısınamı?
Bir insan tanıdıkça sever ya, ben tanıdıkça nefret ettim senden…
Geçmişimi değil, geçmişimde kalan seni özlüyorum.
Ben deniz olsam da sen yine Ankara’sın..
Bana seni hatırlatan ne varsa çok acıtıyor. İşte o hatıralar aklıma geldikçe yutkunamıyorum.
Aşk dolu sözlerinden her biri bir yalanmış.
Katilinizi affederseniz, sizi birdaha öldürür”
Bardağın dolu tarafıyla da mezarımı sularsın artık.
Özür dilerim kendim, en çok seni paramparça ettim.
Nerde olduğunu bile bilemeyecek kadar uzaklaştık. Oysa uyuduğun saati bilirdim ben..
Olurda bir gün dönerseniz. Çölün ortasında bıraktığınız insanlardan gül bahçesi beklemeyin..
