Canım çok yandı, en acısı da canımı, bir zamanlar canım kadar sevdiğim yaktı..
Neden ben üzülüyorum ki, bu ilişkide kaybeden sensin..
Yanlış insanlar için uykusuz kalmışız..
Ben sana güvenince kendimi dağa yaslanmış gibi hissediyordum yanıldım, meğer sen uçurummuşsun ve ben bunu göremedim..
Sen seviyorsun o anlamıyor değil, o başkasını seviyor sen anlamıyorsun…
Sevmiyorum artık, bayram etsin papatyalar.
Seni öldürmüş ama mezarına çiçek bıraksa affedecek gibisin..”
“Uğruna öldüğüm insan, cenazeme gelmedi.
Bir şarkının nakaratında aklına geleyim.. Unutama beni..
Hala bir yerlerde bir şeyler için mücadele veriyorsam, bil ki artık senin için değil.
Her ayrılık biraz da intihardır..
Sol yanıma koyduklarımdan sağ çıkamadım.
Bir insan tanıdıkça sever ya, ben tanıdıkça nefret ettim senden..
Bazı yaralar vardır ki kapanmış olsalar da, dokununca sızlar…
Başımın ağrısına mı ağlayayım?
Kalbimin ağrısınamı?
Bir insan tanıdıkça sever ya, ben tanıdıkça nefret ettim senden…
Geçmişimi değil, geçmişimde kalan seni özlüyorum.
Ben deniz olsam da sen yine Ankara’sın..
Bana seni hatırlatan ne varsa çok acıtıyor. İşte o hatıralar aklıma geldikçe yutkunamıyorum.
Aşk dolu sözlerinden her biri bir yalanmış.
Katilinizi affederseniz, sizi birdaha öldürür”
Bardağın dolu tarafıyla da mezarımı sularsın artık.
Özür dilerim kendim, en çok seni paramparça ettim.
Nerde olduğunu bile bilemeyecek kadar uzaklaştık. Oysa uyuduğun saati bilirdim ben..
Olurda bir gün dönerseniz. Çölün ortasında bıraktığınız insanlardan gül bahçesi beklemeyin..
