İnsan seviyorum dediğini paramparça etmesiyle meşhurdur.
Ne Eylül’ün gelmesi ne de baharın bitmesi… Senin bir üzgün bakışın etmez.
Her yalnızlığımda seni andım. Her anışımda yine sana kandım.
Gittiğin gün bittiğim gündü..
Bazı yalanlar güzel bazı gerçekler acıymış. Ayrılık hepsinden de betermiş…
Seni anlata anlata bitiremediğim insanlara sonra bir de beni sebepsiz terk edip gidişini anlatmak zorunda kaldım.
Vazgeçmek ayrı şey, yorulmak ayrı şey…
Şimdi şöyle; sen ölmüşsün, ben mezarına gelincikler dikiyorum. Bundan sonrası bir ölünün bir ölüye merhamet duyması.
Keşke mesafeler cayır cayır yansa…
Gözümdeki değerini kendi kendine sildiğin için teşekkürler. Ben seni başka türlü silemezdim.
Senin güldüğün, benim defalarca öldüğüm bir fotoğrafın var.
Bir şeye ihtiyacın olursa söyle demiştin. Sana ihtiyacım var..
Mutlu olmalısın. Ayrıldığımıza değsin..
Ne kadar zaman geçerse geçsin, ben hala beni bıraktığın yerdeyim..
Bazen dalıp gidiyorum bırakıp gittiğin güne..
Hayatında öncelik olmadığınız kişinin hayatında seçenekte olmayın..
Bazı şeylerin olabilme ihtimali hiç yok. Buda canımı çok yakıyor..
Mutlu olmalısın. Ayrıldığımıza değsin..
En kötüsü de bir daha seninle hayal kuramayacağız..
Senden sonra anlamını yitirdi her şey..
Ben umudumu hiç bir zaman yitirmedim.
Bir bakışın bir gülüşün bana hayatın yaşanılabilir olduğunu öğretti.
Bilirsin güneşte uzakta ay’da ama hiç bir günün güneşsiz hiç bir gecen ay’sız olmaz..
